Nikšićko pozorište je uspješnim premijernim izvođenjem komedije „Boing – Boing“, poznatog francuskog pisca Marka Kamelotija, obilježio pozorišnu sezonu ne samo sopstvene, već i crnogorske pozorišne produkcije, imajući u vidu da se taj komediografski podžanr nije dugo inscenirao u ovdašnjim pozorištima.
Autorski tim i glumački ansambl u potpunosti su odgovorili zadacima i svojom estetikom potvrdili su svu snagu i moć dramske umjetnosti, koja pored katarze, čovjeku donosi radost, smijeh i ljepotu igre – onu ljepšu stranu života koji su nam i te kako potrebni u ovim turbulentnim vremenima. Ta tvrdnja apostrofirana je u najavi ovog pozorišnog djela, a atmosfera na premijeri pokazala je da je pozorište mjesto koje nas zbližava i iz koga izlazimo sa željom da mu se ponovo vratimo.
Ova inscenacija precizno napisanog teksta francuskog komediografa Kamelotija, čija je dramska radnja obogaćena zabavnom intrigom, publiku je iz scene u scenu vodila kroz smijeh, koji je na kraju kulmirao višeminutnim, burnim aplauzom i vraćanjem glumaca na bis. Kamelotijev vodvilj koji je do sada na poznatim svjetskim scenama imao oko dvije stotine inscenacija, u rukopisu reditelja Rastislava Ćopića nije odrađen kao klasičan muzičko – scenski komad, kakav je po definiciji taj žanr. Rediteljska koncepcija ovog puta, publici je dominantno ponudila komediju situacije. Precizna glumačka igra upakovana u brze scene i replike na momente ima i elemente komedije karaktera. Izbor muzike prološki samo najavljuje te podžanrove komedije, u čijem je osnovu vodvilj. Tako osmišljena koncepcija, mladom reditelju Ćopiću, kojem je ovo prva režija po završetku studija, otvorila je put ka kolektivnom – timskom radu, koje svako dobro pozorišno djelo u sebi neminovno i nosi. To potvrđuju, bez izuzetka, svi segmenti ovog scenskog djela.
Glumački, mladi ansambl Nikšićkog pozorišta: Stevan Vuković, Jovan Krivokapić, Gordana Mićunović, Maja Stojanović,Nikola Vasiljević, potpomognut glumicom CNP-a Žanom Gardašević Bulatović briljantno su iščitali tekst i iznijeli povjerene uloge. Rijetko se dešava, ali ovog puta, glumci su uspjeli da na premijeri dotaknu onu svilenu – crvenu nit, koja se uglavnom postiže tek u kasnijim postproducentskim izvođenjima. Svojim umijećima, pokazali su kako se igra komedija.
Uspješno su vodili igru, ne samo kroz replike, već su gegom i mimikom pokazali da su tokom procesa dobro iščitali komad i stvaranje tjelesnog života uloga. Sofisticirano su iznijelu lepezu priče iz života jednog Parižanina koji manipulacijama komplikuje ne samo svoj, već i živote drugih ljudi, do kojih mu je samo naizgled stalo. Na scenu su vješto gradirali priču, poentirajući je u zapletu ali i, u samom kraju. Tu glumačku virtuoznost prepoznala je publika, nagrađujući ih smijehom i salvom aplauza nakon završenih scena i na poklonu.
No, kako je pozorišna umjetnost kolektivni čin, glumačka vještina ne bi bila tako upečatljiva bez umijeća ostalih članova autorskog tima.
Dramaturška intervencija Isidore Milosavljević minuciozno je ispoštovala piščevu dramasku radnju, ali je i vješto nadogradila izvorni tekst, diskursom o socijalnoj nejadnakosti.
Likovnost predstave do filigranskih detalja podređena je scenskoj radnji, tako da ni jedan detalj na sceni nije suvišan. Naprotiv!
Scenografija Vesne Sušić daje poseban pečat ovom komadu, jer njena rješenja nadopunjuju dinamičnost igre i vizuelni identitet komada. Sva vrata, zastori i druga scenografska rješenja i rekviziti opravdavaju radnju u svim detaljima, tako da vidno doprinose opštem utisku o predstavi, odnosno impresiji o oživljenom dramskom tekstu.
Priču koja se događa u Parizu, u stanu glavnog junaka Bernara koji je istovremeno vjeren za tri žene, stjuardese različitih nacionalnosti (Amerikanka, Njemica i Francuskinja) zaposlene u inostranim kompanijama, takođe je dopunjena estetikom kostima Ivane Ristić. Radi se o brižljivo odabranom koloritu, koji su upotpunosti u službi tih likova i situacija u kojima se nalaze. Likovnoj estetici doprinos su dale: šminkerka Lidija Radović i frizerke Milica Barović i Danijela Stamatović.
O producentskim poslovima, nenametljivo, ali znalački brinula se Milica Burić, koja je pored autorskog tima i glumaca, tokom proba, okupljala i uigrani tehničku ekipu i prateće službe Nikšićkog pozorišta koje su bile na nivou zadatog.
U postproducentski uspjeh vodvilja „Boing – Boing“, nakon briljantne premijere, ne treba sumnjati, već naprotiv – očekivati je skore pozive za gostovanja na scenama u Crnoj Goi ili regionu i festivalske nastupe, jer ovo scensko djelo zavređuje pažnju šire publike, kritike i javnosti.
Slavojka Marojević