Nikšićko pozorište sa predstavom iz najnovije produkcije – „Bajka o elektricitetu“ gostuje u Centru za kulturu Plužine, u srijedu 5. aprila, sa početkom u 19 sati. To je prvo izvođenje ovog komada namijenjenog najmlađoj publici (8+) van matične scene, nakon nedavne premijere 23. marta. Ovu brehtovsku komediju Milene Bogavac, inspirisanu životom Nikole Tesle je adaptirao, dramatizovao i režirao Milo Vučinić. U autorskom timu, pored Vučinića su: Vesna Sušić, scenografkinja i kostimografkinja, Sara Mićunović i Luka Jovanović zaduženi za muziku. Uloge su povjerene Nikoli Vasiljeviću (Nikola Tesla, Gusan Gnusan, Sveštenik – otac Nikolin), Matiji Memedoviću (Mali Nikola), Kristijanu Blečiću (Gospodin Sijalica), Maji Stojanović (Šarlota, Majka Nikole Tesle i Mačka) i Milici Kekić (Golubica Bela). Izvršna producentica je Milica Burić.
Reditelj Vučinić u svojoj bilježnici ističe da je tekst Minje Bogavac polazišna osnova za ovo scensko djelo.
Tekst Minje Bogavac polazišno koristimo da biografske činjenice života slavnog naučnika, ali i fikciju i žanrovsku, „slepstik“ razigranost teksta upregnemo u službu stava koji nam je u temi predstave, a tiče se crte Teslinog karaktera, tako zajedničke svim velikim karijerama, svim sudbinama obilježenim odlučnošću i jasnom vizijom sopstvene svrhe. Taj stav je u sprezi sa onom, čuvenom, starogrčkom maksimom, da je „karakter čovjeku sudbina“. E, pa tamo gdje ima karaktera, u suštinskoj mjeri njegovog kvaliteta, a to je vrlina odlučnosti i riješenosti da se slijede sopstveni snovi, tamo nema sudbine. Barem ne sudbine, u smislu ogoljenosti i nemoći pred silom tuđih odluka.
Naš Profa Sijalica, simpatični, „tragični junak teslijanske misli“, je samo još jedan u nizu površnih medija današnjice, koji se kao paraziti kače na paradoks mas kulture koja otuđuje ljude jedne od drugih, a samim tim i od sopstvene suštine. Profa Sijalica naseljava prostor pozorišne scene, odakle nas zatrpava svojom sterilnom, logorejičnom strašću divljenja i veličanja ljudskog genija, u ovom slučaju, Nikole Tesle. Kobajagi tragajući za pravim identitetom Nikole Tesle, dodatno mistifikujući stvar, upada u zamku pozorišne igre koja mu se, kroz jednu vrstu sna u pozorištu, koje je ujedno „građa od koje se prave snovi“, i čija magija je jednako neodgonetljiva kao i ljudska genijalnost, „slatko“, humoreskno i otrežnjujuće „sveti“ za njegovu površnost. Mi, našom predstavom i njenom formom branimo čast pozorišta i njegovu prirodnu upućenost na istraživanje suštinski važnih tema u životu, a njih je, iznenađujuće malo. Njenim sadržajem, sa druge strane, pokušavamo odbraniti najsvetiju građu od koje se pravi čovjek a to je, naravno, dijete i njegova znatiželja. Djetinjstvo Nikole Tesle, i njegova ranu riješenost da svoju radoznalost stavi u službu istraživanja jedne prirodne pojave, kao i njegov sukob sa okolinom i porodicom povodom svoje odluke, vidimo kao čudo samo po sebi, ravno genijalnosti, čija neuhvatljiva priroda, samo kroz neosporan „talenat istrajnosti“ postaje stvarna iproduktivna, napisao je Vučinić.