Premijerno izvođenje komada „Uloga moje porodice u (filmu o) svjetskoj revoluciji“ u produkciji Nikšićkog pozorišta (tekst i režija Alksanadar Lukač) potvrdilo je staru maksimu: Desilo se pozorište. I to pozorište u pravom značenju te riječi. Predstava je u svim segmentima teatar sa dominantnom estetikom i kolektivizmom koje samo dobro „upakovano“ dramsko djelo ima u sebi. Ako se tom vidljivom (umjetničkom) obličju dodaju i oni na sceni „nedivljivi“ okviri koji su ga sputavalitokom procesa (dvadesetak dana je kratko vrijeme za postavku kompleksnog djela), onda se bez pretjerivanja za njegovu umjetničku ekipu može reći da su i podvižnici. Umjetnici su podvižnici jer uspjeli da odgovore izazovu koji ih je sputavao u radu i pokažu, i dokažu, da su ekipa sa kojom se Nikšićko pozorište može ponositi, a publika diviti. U tom kontekstu je utemeljena izjava glumca Stevana Vukovića uoči premijere: „Ovaj projekat važan je za Nikšićko pozorište jer je test koji će pokazati ljudske, tehničke i na kraju budžetske kapacitete Ustanove“.
A, sad nekoliko redova o onom zbog čega se voli pozorište. Drama je napisana po motivima romana „Uloga moje porodice u svjetskoj revoluciji“, Bore Ćosića. U osnovi to djelo se bavi nasušnom potrebnom „malog čovjeka“ da ostavi neki trag o sebi za vječnost. Taj „mali čovjek“ leži u svima nama i često nam se dešava da nas na putu samoostvarenja sputavaju ogromne istorijske okolnosti i naše, česte ograničene mogućnosti. U sprezi tih nepremostivih prepreka, čovjekte tragove panično ostavlja u sebi, ali u drugima. Činjenica da ti tragovi nijesu baš kako smo ih zamislili, te da su pomiješani i uprljani tragovima drugih, definišu nas kao ljudska bića – tragična i komična u isto vrijeme.
Režija je vidljiva, ali ovaj komad je suštinski glumački „proizvod“. Uz saglasnost tekstopisca i reditelja Lukača, glumci se u procesu nijesu čvrsto držali dramskog predloška. Ali su znalački odredili tačnu „mjeru“ do koje „crte“ mogu da „idu“, a da pritom ne naruše pisca i motivsku potku drame. Komedija del arte, koja je u osnovi ovog djela, po vokaciji je puna improvizacija, uz unaprijed određen osnovni sadržaj i raspored kretanja glumaca, a tekst improvizuju glumci u toku pripreme ili izvođenja komada. U tome je više nego uspjela nikšićka glumačka postavka: Milica Kekić, Stevan Vuković, Maja Stojanović, Gordana Mićunović, Jovan Krivokapić, Boban Čvorović, Anja Drljević, Nikola Vasiljević i Kristijan Blečić. Glumci su na sceni „disali“ kao „jedan“, nadograđuju partnersku igru u pravcu sinkretizma koji je svojstven samo pozorištu. Dugi aplauzi, vraćanje na bis, uz povike publike: „Bravo, bravo“, glumački ansambl je pokazo svoje umjeće i umješnost.
Scenografija, kostimi i rekvizita su do „hirurških“ detalja u službi radnje drame. Žanrovski i gabaritski veoma kompleksni, scenografija je rađena sa krajnjom namjerom da se pokaže realizam naracije na sceni. Vesna Sušić sjedinila je na sceni različite likovne tehnike, počev od crteža, slika, skluptura do scensko-dizajnerskih rješenja. U tom rasponu likovno izražajne ekspresije, Sušić je uspjela da postigne izuzetnu kompatibilnost, koja ovu univerzalnu i svevremensku priču uzdiže, ne za jednu, već za dvije „ljestvice“ više. Kostimi Olivere Eraković upotpunosti ocrtavaju karaktere, tako da je i taj likovni segment doprinio poetičnosti priče. Priče koja je tek zakoračila da osvaja scenu. Važno je da dugo igra i živi, jer ova tragično-komična naracija je dio života svih nas, kao pojedinaca i društva ili sistema, koji nas na ovaj ili onaj način sputava(ju) u našem samoostvarenju.